معلومات عمومی -- از هر چمنی یک صنمی

حافظ

صبا به تهنيت پير مي فروش آمد

كه موسم طرب و عيش و ناز و نوش آمد

هوا مسيح نفس گشت و باد نافه گشاي

درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد

تنور لاله چنان بر فروخت باد بهار

كه غنچه غرق عرق گشت و گل بجوش آمد

به گوش هوش نيوش از من و به عشرت كوش

كه اين سخن سحر از هاتفم به گوش آمد

زفكر تفرقه باز آن تاشوي مجموع

به حكم آنكه جو شد اهرمن، سروش آمد

ز مرغ صبح ندانم كه سوسن آزاد

چه گوش كرد كه باده زبان خموش آمد

چه جاي صحبت نامحرم است مجلس انس

سر پياله بپوشان كه خرقه پوش آمد

زخانقاه به ميخانه مي رود حافظ

مگر زمستي زهد ريا به هوش امد

صائب تبريزي

از دل پرخون بلبل كي خبر دارد بهار                         هر طرف چون لاله صد خونين جگر دارد بهار

از قماش پيرهن، غافل ز يوسف گشته اند                  شكوه ها از مردم كوته نظر دارد بهار

خواب آسايش كجا آيد به چشم سيمتن                       همچو بوي گل، عزيزي در سفر دارد بهار

از براي موشگافان در رگ هر سنبلي                       معني پيچيده چون موي كمر دارد بهار

هر زبان سبزه او ترجمان ديگري است                     از خمير خاكيان، يكسر خبر دارد بهار

ناله بلبل كجا از خواب بيدارش كند                           بالش نرمي كه از گل، زير سر دارد بهار

بسكه مي نالد ز شوق عالم بالا به خود                     خاك را نزديك شد از جاي بر دارد بهار

حيكم عمر خيام نيشابوري

بر چهره گل، نسيم نوروز خوش است                       در طرف چمن، روي دل افروز خوش است

از دي كه گذشت هر چه گوئي خوش نيست                 خوش باش و ز دي مگو كه امروز خوش است

با دلبركي تازه تر از خرمن گل                    از دست مده جام مي و دامن گل

زان پيشترك كه گردد از باد اجل                  پيراهن عمر ما چو پيراهن گل

ميرزا عبدالقادر بيدل دهلوي

منتظران بهار، بوي شكفتن رسيد                             مژه به گلها بريد، يار به گلشن رسيد

لمعه مهر ازل، بر در و ديوار تافت                          جام تجلي به دست، نور ز ايمن رسيد

تامه و پيغام را رسم تكلف نماند                              فكر عبارت كراست معني روشن رسيد

زين چمنستان كنون، بستن مژگان خطاست                 آينه صيقل زنيد ديده به ديدن رسيد

بيدل از اسرار عشق، هيچ كس آگاه نيست                 گاه گذشتن گذشت، وقت رسيدن رسيد

مشـــعل  وحدت

 مبـــارک بـــاد نــــوروز خجستــــــه

که سرما از دیاران رخـــت بستــــــه

چودیبا سبـــز پوش است کوهساران

زباد جان فضـــای مشــک رستــــــه

بهـــار آمـــد بــیا تــا گل فشـــــا نیــم

سرود صلــح و یک رنگی بخوانیـــم

بیا که مشعل و حــــدت فــــرو زیـــم

که از فیضش شبی ظلمـت بــرا نیـــم

بیـــــا د روز نــو با یــــــد شگفتـــن

چــو آهــو در تـــلا ش کــار جستـــن

ز فرصــت بهرهء بسیـــــار با یـــــد

غبــــار کا هـــلی از خویش شستـــن

گلی یکرنگـــــی و الفـــت بکــار یـم

به کــار مردمی همـــت گمــــار یــم

دهیـــم دســـت بــرادر وار بـــا هـــم

بنای گلـــشن و حــــدت گــــذاریــــم

صـــبـا آورد بـــوی نـــــو بـــهـــاری

شمیم و عطـــر گــل از لا لــه زا ری

خو شــا فصـل  بهــاروتازه گی هـاش

که فصل  جنبش است و کـــاروبـاری

ببــارد همچو در, بــــاران رحمـــــت

که گـــردد ملک افغـان پــر زنعمـــت

بچیــنـــد, دامــن و یــرانـــگــــری را

زکشـــور دایمــا, آن دســــت قـــدرت

خـــــدا دادت, مــــا ل و زر بســـیـــار

بگیـــــر دســت یتیــم و پیـــر بــیمـــار

چو بــو گل شوو دل شــــاد گـــــردا ن

که با شــی ســر فــراز دیــن و هم دار

الهــــی ملک مــــا آبـــــاد گـــــردا ن

دل افســــرده گا نش شــاد گـــــردا ن

کشیـــــده اهــل میهــــن رنج بسیــــار

زبنـــــد غــــم هــمـــه آزاد گـــــردان 

زکوی یار می آید،  نسیم باد نوروزی

ازین بادارمدد خواهی چراغ دل برافروزی

چوگل گرخرده ء داری، خدارا صرف عشرت کن

که قارون راضررهاداد سودای زر اندوزی

به صحرارو که ازدامن غبار غم بیفشانی

به گلزار آی کزبلبل سخن گفتن بیاموزی

حافظ

اي توبهار حسن بيا کان هواي خوش
بر باغ و راغ و گلشن و صحرا مبارکست
اي صد هزار جان مقدس فداي او
کايد به کوي عشق که آنجا مبارکست
اي جان چار عنصر عالم جمال تو
بر اب و باد و آتش و غبرا مبارکست
هر دل که با هواي  تو امشب شود حريف
او را يقين بدان تو که فردا مبارکست

    مولانا

جشن ملی نوروز در شاهنامه‌ فردوسي‌ بزرگ

فردوسی:

بیارید این آتش زردشت                                                 بگیرد همان زند و اوستا بمشت

نگه دارد این فال جشن سده                                 همان فر نوروز و آتشکده

همان اورمزد و مه و روز مهر                بشوید به آب خرد جان و چهر

کند تازه آیین لهراسبی              بماند کین دین گشتاسبی

منوچهري :

آمدت نوروز و آمد جشن نو روزي فرا                  كامكارا، كار گيتي تازه از سر گير باز