فرخی سیستانی

چون  پرند  نیلگون  بر  روی  بندد مرغزار

                                پرنیان هفت رنگ اندر سر آرد کوهسار

خاک ر چون ناف آهومشک زایدبی قیاس

                                بیدراچون پرطوطی برگ رویدبی شمار

دوش وقت نیم شب بوی بهار آورد باد

                                 حبذا  باد  شمال  و  خرما  بوی بهار

باده گویی مشک سوده دارداندر آستین

                                 باغ گویی  لعبتان  جلوه  دارد در کنار

ارغوان لعل بدخشی دارد اندر مرسله

                                 نسترن لولوی لالا دارد اندر  گوشوار

تا بر آمد جامهای سرخ مل بر شاخ گل

                          پنجه های دست مردم سر بون کرد از چنار

راست پنداری که خلقت های رنگین یافتند

 

شعر از حکم سنایی

باز  متواری  روان عشق  صحرایی شدند

                              باز سر پوشیدگان عقل سودایی شدند

باز  نقاشان  روحانی  به صلح  چار فصل

                             از  سرای پنجدر  در  خانه آرایی  شدند

باز  بینا بودگان  همچو  نرگس در خزان

                             در بهار از  بوی گل جویای بینایی شدند

بیدلان  در پرده ی  ادبار متواری شدند

                              دلبران  در  پرده ی اقبال  پیدایی شدند

مطربان رایگان  در  رایگان آباد عشق

                       بی دل ودم چون سنایی چنگی ونایی شدند

زرد وسرخی بازدرکردندخوشرویان باغ

                                 تا دگر ره برسر آن لاف رعنایی شدند

عالم پیر منافق تا مرقع پوش گشت

                                 خرقه پوشان الهی زیر یکتایی شدند

سعدی شیرازی

بامدادی که  تفاوت  نکند  لیل و نهار

                                 خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

آفرینش همه تنبیه خداوند دل است

                                دل  ندارد  که  ندارد  به  خداوند اقرار

این همه نقش عجب بر در دیوار وجود

                                  هر که فکرت نکند نقش بود بر دیوار

هر  که  امروز  نبیند  اثر  قدرت  او

                                 غالب آن است که فرداش نبیند دیوار

آدمی زاده اگر در طرب آید چه عجب

                                سرو در باغ به رقص آمد و بید و چنار

خبرت هست که مرغان سحر میگویند

                                  آخرای خفته سرازخواب جهالت بردار

سعدیا راست روان گوی سعادت بردند

                                  راستی کن که به منزل نرودکج رفتار

خیام

بر چهره ی گل نسیم نوروز خوش است

                             درصحن چمن روی دل افروزخوش است

از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست

                         خوش باش وز دی مگو که امروزخوش است

********************************************

ابر   آذاری   برآمد   باد   نوروزی   وزید

                          وجه می میخواهم ومطرب که میگویدرسید

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه ام

                        بارعشق ومفلسی صعب است میبایدکشید

قحط جود است آبروی خود نمیباید فروخت

                           باده  و  گل  از  بهای خرقه می باید خر ید

با لبی و صد هزاران خنده آمدگل به باغ

                           از کر یمی گوئیا در گوشه ای بویی شنید

دامنی گرچاک شددرعالم رندی چه باک

                            جامه ای در نیک نامی نیز می باید در ید

این لطایف کز لب لعل تو میگفتم که گفت

                            وین تطاول کزسرزلف تو من دیدم که دید

تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد

                             اینقدردانم که از شعر ترش خون میچکید